Getuigenis Dieter, 28 jaar
2016.06.21
“Ik moest blijven dromen om de waarheid tegen te komen.”
Al een tijd was Dieter Vankerckhoven (28) ontevreden op het werk. Hij kwam slecht gezind thuis, had last van stress en wist eigenlijk niet zo goed waarom. “Ik keek tussendoor wel eens naar vacatures en net daardoor besefte ik dat ik helemaal niet meer wist welke richting ik uitwilde met mijn loopbaan. Ik werkte voor de overheid en had er wel een interessante functie, maar toch vertrok ik ’s ochtends vaak met tegenzin naar het werk. Ook de interne vacatures hield ik in het oog, maar ook daardoor geraakte ik niet gebeten. Het leek of ik wat gestrand was.”
Via via hoorde Dieter over loopbaancoaching. “Ik wist eigenlijk niet goed wat het inhield, maar bestelde een eerste cheque en dacht: “We zien wel.” Ik wilde wel vooral te weten komen wat er aan de hand was. Ik vroeg me constant af wat er in de huidige situatie mis liep. Lag het aan de job? Aan mezelf? Lag het probleem elders?” Dieter werd in ieder geval niet meer blij van zijn huidige job. s’ Avonds kwam hij thuis zonder energie.
Knipperlichtsignaal
Het loopbaantraject startte met de omgekeerde beweging. De focus lag niet op de zoektocht waarom Dieter geen energie meer had, maar waar hij in zijn leven energie uit putte. Dieter begon te zien dat er belangrijke zaken waren die niet in zijn job, of in de organisatie aanwezig waren. “Zo heb ik bvb. wel nood aan directe feedback en dit miste ik erg in mijn functie. We hadden geen cultuur van uitwisseling, waardoor ik het gevoel had altijd in het ijle te werken. Ik moest steeds mijn eigen barometer zijn om mijn functioneren en groei te evalueren. Ik kreeg geen tips, geen negatieve of positieve kritiek, geen complimenten… Ook mijn eigen visie ontwikkelen en gebruiken binnen mijn job bleek één van mijn noden te zijn. Ik werkte binnen een context met veel procedures en regels. Voor creatief denken was er weinig ruimte. En dat miste ik.”
Zwart op wit kwamen deze resultaten op papier. En plots zag Dieter in dat zijn job op korte termijn wel nog haalbaar was, maar dat hij op lange termijn te veel zou missen. “Ik was tevreden dat ik begon in te zien wat er werkelijk aan de hand was. Het was een knipperlichtsignaal om daadwerkelijk iets te gaan ondernemen.”
Over durven dromen
Het vervolg van de begeleiding omschrijft Dieter als: “Back to the basics, tabula rasa, terug naar nul.” Vanuit zijn energiemomenten kreeg hij de opdracht van zijn coach Marieke om zijn droomjob te omschrijven. “Ik heb ze drie maal herschreven. Marieke verplichtte me om er ver in te gaan. Ik liet me in het begin leiden door wat ik en mijn omgeving belangrijk vond, in plaats van door wat ik echt verlang. Het is moeilijk om zonder vooringenomennheid te dromen. Ik hield steeds rekening met wat anderen zouden verwachten, maar voelde dat dit me beperkte.” Het duurde dus even tot Dieter durfde te dromen. Hij vond het te belachelijk voor woorden, maar vertelde Marieke dat hij droomde van een job als officier bij de brandweer, gespecialiseerd in chemische stoffen.
Over jongensdromen
“We gingen er verder op door. Wat vond ik hier zo interessant aan? Vanwaar kwam dit idee? En eigenlijk bracht de simpele vraag “Waarom niet?” de bal aan het rollen. Het waren zijn vriendin en broer die Dieter eraan herinnerde dat hij er op zijn 18de eigenlijk al over sprak. “Hierdoor besefte ik weer dat mijn initiële keuze om voor ingenieur te studeren werd aangewakkerd door mijn interesse voor chemische branden. Ik wilde toen al weten hoe dit precies in elkaar zat. Dat was ik compleet vergeten.” Door de gang van het leven was dit idee naar de achterkant van zijn hoofd verhuisd. Het zat verstopt en werd nu terug ontdekt.
Samen met Marieke besloot hij om deze piste verder uit te pluizen en zich te informeren. Dieter ging luisteren naar de nodige diploma’s, verwachtingen, examens… Wat bleek? Hij zou veel geduld aan de dag moeten leggen. De examens waren nog niet goedgekeurd.
Ondertussen vervolgde Dieter zijn traject. “De eerste gesprekken waren voor mij eerder richtinggevend. Als ik het wetenschappelijke en wiskundige van mijn studies zou kunnen combineren met mijn interesse voor brandpreventie en veiligheid, zou ik op een juiste plek belanden.”
Door dit inzicht veranderde Dieter zijn manier van solliciteren. Voordien verstuurde hij zijn cv aan een 30-tal bedrijven en wachtte hij af. “Nu heb ik een tijd gewacht en 1 sollicitatie gedaan. Zeer gericht. Een functie bij een ingenieursbureau gespecialiseerd in brandpreventie was helemaal op mijn lijf geschreven. Door de coaching had ik een helder beeld van wat ik wou en wie ik was. Ik paste mijn cv aan en kon een zeer duidelijke motivatie geven waarom ik er wou werken. Ik werd aangeworven!
Het vuur blijft warm
Ondertussen had Dieter zijn stoute schoenen aangetrokken en deed hij mee met de proeven voor brandweerman. Helaas slaagde hij niet en stopte daar voorlopig zijn avontuur. “Dit schuif ik nu tijdelijk opzij, maar ik geloof wel dat de ervaring die ik op zal opdoen in het ingenieursbureau en de nauwe contacten en samenwerking met de brandweer, het vuur zullen warm houden.”
Scepticisme als boosdoener
“De loopbaancoaching bij Marieke was echt zinvol voor me, alhoewel het ook wel confronterend was. Ze nam geen genoegen met halve antwoorden, en zette me voor keuzes. Ik botste op veel ja-maars bij mezelf. Vooral bij de droomopdracht werd ik erg sceptisch en dacht ik “Ik stop ermee, dit is niet realistisch, hier ben ik niets mee.” Uiteindelijk moet ik toegeven dat ik vooral moest afrekenen met mijn eigen twijfels en praktische overwegingen. Ik moest blijven dromen om de waarheid tegen te komen.”
Het was zijn nieuwsgierigheid die Dieter geholpen heeft om verder te doen. “De 2de loopbaancheque verplichtte me om in beweging te blijven. Zonder de begeleiding was ik waarschijnlijk niet verder aan de slag gegaan met mijn ideeën. Het ging breder en dieper dan ik verwacht had. Ik had echt een buitenstaander nodig die zonder voorgeschiedenis, zonder praktische bezwaren en zonder te vervallen in clichés, mee dacht en keek. En die vond ik in mijn loopbaancoach.
Een paar weken nadat het loopbaantraject van Dieter was afgelopen, ontmoette hij na lange tijd een scoutsvriend die hem spontaan vroeg: “En? Ben je al bij de brandweer?” Hij was het niet vergeten.
Addendum anno 2020: Dieter liet me weten dat hij intussen wel bij de brandweer is toegelaten. Zijn droom bereiken heeft wat voeten in aarde gehad, maar is hiermee helemaal waargemaakt.