Stijn Decock van De Standaard schreef op 11 maart een artikel met de kop: Crisis op arbeidsmarkt, maar amper vraag naar loopbaancoaches. Hij interviewde mij als coach over de paradox die ik ook in mijn werk ervaar.
Loopbaancoach
‘Ik had na de eerste lockdown een grote toeloop verwacht, maar die kwam er niet’, zegt Marieke Genard, loopbaancoach in Borgerhout. ‘Ook nu nog blijft de vraag naar loopbaanbegeleiding zwak, ondanks de economische crisis. Ik begin stilaan te twijfelen of de behoefte aan coaching wel terugkomt.’ Genard beschrijft een van de paradoxen op de arbeidsmarkt van het afgelopen jaar.
Gelukkig heb ik dit jaar met het publiek dat mij wél nog bereikte heel wat boeiende gesprekken gevoerd. Wandelcoaching gaf ons een coronaveilige context. Want de nood aan reflectie blijft en wie weet groeit de vraag na de lockdown wel degelijk weer.
Mattheuseffect?
Naast mezelf, kwamen ook anderen aan het woord, zoals Vlaams Parlementslid Tom Ongena van Open VLD. Hij beweerde dat hier het Mattheuseffect zou spelen omdat er minder laaggeschoolden bereikt worden met de loopbaancheques. Dat effect zou betekenen dat de rijken rijker worden, en de armen armer. Dat wil ik hier weerleggen.
Zoals ook Joke Van Bommel woordvoerder van de VDAB aangeeft in haar reactie op LinkedIn, zijn de loopbaancheques ook voor hooggeschoolden bedoeld. Bovendien is bij de loopbaancheques de ‘enge’ definitie van laaggeschoold in gebruik. Namelijk enkel voor mensen die geen diploma secundair onderwijs haalden. Dat betekent dat de ‘andere” doelgroep nog heel breed is.
Daarnaast wil ik erop wijzen dat de nood aan ondersteuning in zelfreflectie en het ontwikkelen van loopbaancompetenties bij alle lagen van de bevolking aanwezig is. Heel wat doelgroepen zouden zonder financiële steun van de loopbaancheques nooit de stap zetten naar begeleiding. Denk maar aan de alleenstaande ouders, langdurig zieken die terug willen naar de arbeidsmarkt, zelfstandigen die zwaar financieel getroffen zijn door de corona.
Preventie
Elke klant die na een loopbaantraject, zelf zijn actieplan in handen neemt, is een ‘winst’ voor de maatschappij. Want zo kan preventief ingespeeld worden op ziekte, conflict, ontslag, burn-out. Of zo kunnen mensen de stappen naar re-integratie goed voorbereid zetten. Of men kan in overleg met de werkgever op zoek gaan naar interne aanpassingen in het takenpakket of op de werkvloer.
Kortom, het effect van preventief werken is moeilijk meetbaar. Maar ik ben overtuigd dat het ‘kostenbesparend’ is voor de maatschappij. En natuurlijk voor elke mens die klaar is om stil te staan bij wat echt belangrijk is en om dat na te streven.
Jeugd
Tot slot ben ik verheugd te lezen dat de verstrengde regel van 7 jaar werkervaring terug in vraag gesteld wordt. De beslissing kwam zeer hard aan voor alle starters op de arbeidsmarkt (voorheen volstond 1 jaar). In de afgelopen jaren zagen we de steeds meer twintigers de weg naar loopbaanbegeleiding vinden. Hoe sneller mensen stil staan bij waar ze mee bezig zijn, hoe sneller ze de weg vinden naar de plek waar ze thuis kunnen komen en hun talenten optimaal inzetten.
Lezen?
Hier vind je de link naar het volledige artikel op DS online , voor wie het wil lezen in pdf: